Vers in Utrecht vond ik in de Geertekerk precies wat ik nooit had durven zoeken: Een klein clubje jonge mensen die onder de bezielende leiding van een begenadigd dirigent samen mooie muziek maken.
Ik had wat rondgevraagd naar een koor waar het uitmaakt of je er bent. Waar het repertoire afwisselend is, de toon serieus en de borrel gezellig. Met aandacht voor samenzang en nuances in uitvoering, zonder oeverloze aandacht voor notenstudie tijdens de repetities. In de verwachting dat -mocht zoiets al bestaan- ik uiteraard op een wachtlijst en auditie zou stuiten..
Toevallig trof ik de dirigent van het kamerkoor, mocht ik een paar keer mee komen zingen en blijven! Nog steeds vind ik het tof om elke week via een zijdeur dat prachtige gebouw in te stappen alsof ik er een beetje thuis ben. Wat een mazzel in een dergelijke akoestiek te kunnen repeteren en uitvoeren. De dynamiek van zowel ‘samen toewerken naar een volgende dienst’ als ‘investeren in nieuw repertoire’, met af en toe zelfs een bijzonder project, bevalt mij goed; Het zicht op een deadline motiveert tot thuisvlijt. Net als de magische ervaring wanneer staand in een kring alles op zijn plek valt – a capella.